Z pamiętnika

Chciałabym napisać że udało mi się zrealizować wszystko co zaplanowałam zrobić przed 30. Tylko nie pamiętam bym jakikolwiek plan z miejscem do odhaczania miała.
 To chyba wynika z faktu, że nigdy "magiczne" skończenie jakiegoś wieku nie było dla mnie granicą końca czegoś.
A jednak chwila sprzyja podsumowaniom.

Pamiętam myśl,  z czasów gdy nie wyobrażałam sobie bycia mama,  że nie będę mieć dzieci przed 30. Jedna myśl nastolatki stała się udręką dorosłej pani.
Była też myśl o własnym mieszkaniu.  Udało się.
Myśli o małżeństwie nie pamiętam z czasów nastych  czy dwudziestych urodzin.  A mimo to szczęśliwa mężatką jestem.
Czy pragnęła mieć w domu kota?  Marzenie zrodziło się z czasem.  Gdy tylko dojrzało,  zostało zrealizowane.
Marzyłam o paradowaniu z brzuchem na fitness dla przyszłych mam.  W zamian biegam.  Bez brzucha.  Przekraczając swoje granice.  Bo one podobno nie istnieją.
Mam kochającego męża.  Gdzie go znalazłam nie wiem.  Jak będzie to czytać powie pewnie ze to on znalazł  mnie, a nie na odwrót.  Coś w tym jest.
Latałam samolotem.  Jako pasażer.  Tego chciałam i udało się.  Dużo mniejszych celów udało się dzięki mojemu mężowi.  A jeszcze więcej przed nami.  Rola bycia rodzicami przed nami.  Zmagania zawodowe tez.
Ps. Wczoraj o 17:00 stało się faktem moje 30 lat.  I nie płacze jak Rachel z Przyjaciół bo wszystko jeszcze przede mną.  Paryż o którym marze,  i Barcelona w tle z meczem na Camp Nou dla męża.  Dominikana jak z obrazka.  I o wiele wiele więcej.
Nie żałuję żadnych chwil,  nawet wypłakanych łez bo każda chwila, która zdarza Nam się życiu jest po coś. Ma nas czegoś nauczyć.