Szczeście

Mówią, że szczęście innych potrafi się udzielać.
Ja dziś doświadczyłam takiej magii.
Zawdzięczam to Izie z www.krotkiblog.pl
Twój ostatni post uświadomił mi jak bardzo się zgubiłam i co tak na prawdę jest ważne. Niezależnie od tego jak dana sytuacja wydaje Nam się beznadziejna to zawsze w końcu wyjdzie słońce, trzeba tylko umieć dojrzeć Je w swoim życiu.
Nic rewolucyjnego jeszcze nie wydarzyło się w moim życiu, ale już wiem, którą drogę wybrać.
Rok temu o tej porze moje myśli krążyły wokół znalezienia nowej pracy do której muszę pójść po urlopie macierzyńskim, który nieubłaganie się kończył. Obecnie znów szukam pracy. Taka przewrotność losu. Tym razem "siła wyższa" o tym zadecydowała chodź dobrze wiem, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Do końca lutego jestem na wypowiedzeniu, z przyczyn niezależnych ode mnie,zawsze to jakiś plus zaistniałej sytuacji. Firma straciła uprawnienia do wykonywania swojej działalności. Chodź przyznać się muszę, że nie pracowało mi się tam za dobrze.
Obecna praca dużo mnie nauczyła. Już wiem w jakiej atmosferze i z jakimi ludźmi nie chce pracować. To co doświadczyłam nie chciałabym kategoryzować chodź pewnie blisko mobbingu by się znalazło. Już wiem co jest dla mnie priorytetem.
Inaczej się szuka pracy wiedząc, że się ją straci. Początkowa euforia spowodowana szukaniem pracy, wszystko co nowe ciekawi, obecnie przekształciła się w zniechęcenie i ogólne niezadowolenie. Doliczając do tego atmosferę w obecnej pracy to ogólnie klimat słaby.
Od dziś nastawiam się najbardziej pozytywnie. Nowa praca równa się nowe możliwości. Nowa lepsza praca, która będzie mi dawać satysfakcję. I tego się trzymam tak musi być.
Miłego wieczoru!

Matka polka pracująca

To nie tak miało być.

Pragnąc zostać mamą nie wybiegałam myślami w przyszłość która nas czeka po moim urlopie macierzyńskim. Liczyło się tu i teraz. Życie samo napisało nam scenariusz. Właśnie mija pół roku jak dzionki u boku naszego synka zamieniłam na 8 h pracy biuro administracyjnej w połączeniu z obsługą. Wybory życiowe nigdy nie są  łatwe, a te dotyczące własnych dzieci tym bardziej. I tak matka polka skróciła urlop macierzyński, wbił się w szpilki i wybiegła ku nowym wyzwaniom służbowym. Nowa praca i ta perspektywa, że tak mało czasu spędzam z synkiem. Ciężko było.  Są dni. że nadal tak jest, że muszę zostać dłużej.  I jeszcze ta wizja godzinnego powrotu z pracy do domu wprawia mnie w rozpacz.
Pierwszy raz odczuliśmy z mężem jak praca może wpływać na życie prywatne. Gorzka to była lekcja. Wydaje mi się przynajmniej ze wyciągnęliśmy z tej lekcji wszystkie wnioski by w przyszłości nie pozwolić przenosić stresu z pracy do domu. Bo dom to ludzie których się kocha.
To nie jest moja wymarzona praca, może zakres pracy tak. gorzej z atmosferą. W dni kiedy mam jej dość odpalam na komputerze strony z ogłoszeniami o pracę i przeglądam. Kilka nawet wysłałam. Później wychodzi słońce i zaczyna być miło, gdyby tylko nie było to tylko na chwilę, taka cisza przed burzą.

Kolejne zmiany nas czekają. Żłobek. Do tej pory młodym zajmowała się teściowa, która z nami zamieszkała by zajmować się wnukiem jak będziemy w pracy. Cieszę się ze była.  Nauczyła naszego synka mnóstwa umiejętności i słów. Chodź bez zgrzytów się nie obyło.

To tyle. Lżej mi jakoś. Może wrócę na stałe. Może. .

Idę spać.

Roczek za nami!

Niedziela. Mąż poszedł biegać. Synek na 1-szej drzemce. A matka ma chwile dla siebie. 

Obiady na cały tydzień zrobiliśmy z mężem wspólnie wczoraj więc stanie przy kuchence mam w ten weekend już zaliczone. 

Co u nas..

Codzienność nas dopadła.

dom, dziecko, praca, dziecko, dom..

Na początku kwietnia nasz synek skończył roczek. Jak tylko się pojawił w naszym życiu miałam w głowie wielki plan czego ja nie zorganizuje na 1sze urodziny syna. Sytuacja uległa zmianie jak dość szybko i  chyba trochę niespodziewanie poszłam do pracy już w marcu. 

Wielkiej imprezy nie było, bo dopiero co chrzciliśmy Młodego i organizacja kolejnego "zlotu" rodziny w tak krótkim odstępie czasu byłaby chyba przesadą z naszej strony. Zaprosiliśmy więc każdego kto ma ochotę świętować z nami urodziny naszego synka i przybycie do nas w dogodnym dla nich terminie czyt. weekend. I tym sposobem mamy za sobą jedną z takich mini imprez urodzinowych z udziałem rodziny z mojej strony. Wielkich przygotować nie było, bo czas tak mocno ucieka mi przez palce, że o przyjeździe gości przypomniałam sobie na tydzień przed. Na szczęście udało mi się zamówić ozdoby urodzinowe internetowo, szybkość dostawy mnie bardzo miło zaskoczyła i tym sposobem nabyliśmy girlandę, która mam nadzieje posłuży Młodemu jeszcze kilka lat. W jej skład wchodzą czarne literki, cyferki i znaki z których dowolnie można formować napisy. Literki montuje się ze sobą specjalnymi zatrzaskami tworząc odpowiedni napis. Wiem, że mogłam się pokusić o zrobienie ozdób samodzielnie i nawet o tym myślałam, tylko nie wiedziałam kiedy miałabym to zrobić. Na prawdę brak czasu przeważył stąd decyzja o zakupie dekoracji. Nie powiem ze kupiłam pierwsze z brzegu po wpisaniu w przeglądarkę terminu ozdoby urodzinowe, trochę mi zajęło czasu wyszperanie takich, które by mnie zachwyciły. Do tego zakupiliśmy bodziak z napisem 1-sze urodziny i imieniem solenizanta. A jako wisienka na torcie był balon większy od samego zainteresowanego w kształcie cyferki "1" napełniony helem. Balon okazał się mało przyjazny dla naszego kota, który potraktował go jako wielkie zagrożenie i nie wchodził do pomieszczenia gdzie zakotwiczyliśmy nowy nabytek w postaci balona. Do tego był tort. Zamówiony dość późno stąd nie był tym wymarzonym ale przynajmniej ten zakupiony na chrzciny był taki jaki sobie wymarzyliśmy więc przynajmniej to rekompensowało nam wpadkę z tortem urodzinowym. 

Pierwsze dmuchanie urodzinowej świeczki odbyło się w dzień urodzin i skończyło się płaczem solenizanta. Pewnie dlatego że chciał złapać płomień świeczki co skończyło się kategorycznym "nie" z naszej strony i łzami jak grochy u synka - pewnie na fakt zabraniania tego na co ma ochotę. Płacz był chwilowy, później nastąpiła konsumpcja tortu urodzinowego. 

Nie będę pisać ze nie wiem kiedy minął ten 1-szy rok naszego synka, bo pewnie mają tak wszyscy rodzice. Jak przeglądam fotki z 1-szych dni synka u nas to trudno mi uwierzyć, że był taki mały. 

Aaa i synek zaczął chodzić. Na razie nieśmiało częściej z asekuracją czyjejś ręki, ale też zdarza mu się przejść samemu bez niczyjej  pomocy. Rodziców rozpiera duma.

Jeśli będąc na macierzyńskim mówiłam, że nie mam czasu to odwołuje to. Dopiero teraz zaczęło się prawdziwe życie. Bez drzemek w ciągu dnia. Bez spacerów w południe. W pracy 200% normy, wracam i czeka na mnie nasz roczniak chcący tylko naszej uwagi. Ale nie zaminiłabym sowjego życia na żadne inne.

Dobrej niedzieli!:)

Taka sytuacja

Godzina 3 w nocy. Kot kładzie mi się na ramieniu przy głowie i zaczyna ugniatać mnie pazurkami jak pięcio-gwiazdkowy masażysta. Zaczynam zasypiać,  wtem budzi się młody z płaczem.  Kot ucieka, głośne nie przewidywalne dźwięki to nie dla niego. Biorę synka z łóżeczka,  w międzyczasie budzi się mąż, przejmuje młodego, a ja idę zrobić mleko. Młody wypija butelka do samego dna. Kładziemy go między nami. Przytula się do taty i zasypia tak szybko jak szybko postawił nas na równe nogi swoim płaczem. Mąż zasypia. A ja leżę  i patrzę nie mogąc się nadziwić pięknu sytuacji. Po chwili dociera kot. Domaga się miejsca pod kołdra.  Podnoszę kołdrę kot bez namysłu wchodzi pod nią układając się na wysokości mojego brzucha. Jeszcze przez chwile leże nieruchomo aby przypadkiem nie zbudzić kota. Patrzę na swojego synka, jest boski. Zasypiam.

Przestaje żałować

Czego żałuję?
Zawsze jest to coś co tkwi w naszej głowie z przypiętą kartką do zrobienia.
Nie tak to miało wszystko wyglądać.  Nie ma jak tworzyć plany życia w trójkę gdy jest nas dwoje. Nowy osobnik w rodzinie zmienił mój cały światopogląd.  I plany przestały nimi być.
Chciałabym. .. nie jeden psycholog dodałbym teraz swoje dwa grosze ujmując je tak: to działaj, zrób to, możesz wszystko. I chciałam. Cześć juz zrealizowała,  część ewoluowała w trakcie. Tylko cel nadal odległy.  Pewnie muszę, a raczej powinnam chcieć jeżeli chce by mój świat byl inny, rozpatrzyć swoją drogę zawodową jeszcze raz, ustalić priorytety i działać.  Przestać mówić że brak mi czasu zezmeczona ze zasypiam na stojąco ze milion innych wymówek. Po prostu zrobić wszystko by być zadowolonym ze swojego życia.
Chciałabym,  a raczej już chce przestać czegokolwiek żałować. Przestaje żałować. Tylko działam,  nikt prócz mnie nie wie czym jest dla mnie szczęście.
A moje szczęście ma 4 zęby i jak się śmieje pokazując swoje białe okazy światu wygląda przebosko.
Moje szczęście przytula jak nikt inny swoimi małymi rączkami. I mówi cudownie:mama.
Moje drugie sczęście prawie 7 lat temu zgodziło się zostać mym mężem.  Kocham go. To moja definicja szczęścia.
Dobranoc

:)

Jutro wielki dzień.
Chrzciny.
Miało być inaczej. Miał być czas by wszystko zaplanować.  Na spokojnie. A było i jest w pośpiechu.  Czas to teraz towar jeszcze bardziej deficytowy niż mi się mogło wydawać.  Jak na macierzyńskim narzekałam na jego brak to już nie wiem jak nazwać to co dzieje się teraz z czasem który mam. 24 h na dobę, żarty jakieś,  moja chyba poszła na dietę i udało jej się schudnąć.  Co dla mnie nie jest wiadomością optymistyczną. Przesunięcie czasu - tej myśli trzymam się kurczowo jak kola ratunkowego, traktujac jak lekarstwo na brak czasu. Liczę, że jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki przywróci mi dobę w jej pełnej krasie, a może nawet ją trochę podtuczy. Wiem, że wiosna i nie powinnam nikomu życzyć dodatkowych krągłości ale zrozumcie i mnie, czas teraz dla mnie to coś nie do wyceny, po prostu bez ceny.
Żyjemy od ponad dwóch tygodni w nowej rzeczywistości.  Jest inaczej. Każda zmiana rodzi opor, a ta związana z dziećmi podwójny.  Nie będę lukrównać,  ciężko bywa. Dobę z dzieckiem zmieniłam na tabelki w exelu, segregatory papierzysk. Z pracy wylatuje jakbym skrzydła miała,  chodź tempo powrotu juz raczej lotnicze nie jest. Nie jest tak do końca jak w mych snach, chodź perspektywy są na sen na jawie. Tylko ten czas musi jeszcze upłynąć.  I tak raz chciałabym go zatrzymać i delektować się chwilą jak podczas wąhania kwiatków, a innym razem chce by płynął jeszcze szybciej niż jedzie francuski pociąg.
Teraz synek nasz kochany śpi sobie w łóżeczku turystycznym. Może w przyszły weekend uda mi się naskrobać coś więcej,  więcej faktów,  mniej prozy literackiej. Dziś mnie wena poniosła. Pytanie gdzie jestem i co przyniesie jutro?  I tym optymistycznym akcentem...

Samodzielne zasypianie dziecka - pierwsze trzy dni za nami

Na szybko póki synek śpi zdam relacje z efektów/ postępów nowej metody usypiania. Dziś jest 3 dzień. Ale od początku. 

Dzień pierwszy: 

Jedna drzemka i usypianie nocne. Odnośnie snu w dzień to przetrzymałam młodego do 12, aby był wystarczająco zmęczony. Myślałam, że to sposób na łatwiejsze zasypianie. Tego dnia nie miało to żadnego odzwierciedlenia w tej kwestii. Zjadł jakąś godzinę przed usypianiem więc tylko wyciszyłam go trzymając na rękach i odłożyłam do łóżeczka. I zaczęła się eksploracja łóżeczka. Ja śpiewałam próbowałam trzymać go za rączkę a on szalał. Po 15 minutach zaczął się wkurzać. Następnie płakać więc wzięłam go na ręce uspokoiłam, chce odłożyć do łóżeczka płacz. więc jeszcze raz. Za trzecim razem jak go odkładałam do łóżeczka to zamiast go kłaść posadziłam go. Płaczu nie było. w ciągu 10 sekund pozycje siedzącą zmienił na leżącą. I zasnął. Cała akcja w wkurzaniem się to kolejne 15 min. Posapał niecałe 30 minut. Obudził się z płaczem i przez kolejne 30 minut nie mogłam go uspokoić na rekach. Było już po spaniu. Tego dnia już nie wykazywał symptomów do spania. 

Wieczorne usypianie należało do męża. W sumie 30 minut. Przed spaniem butla, w trakcie okazało się, że nadal jest głodny więc druga butla wjechała i podczas drugiego odbijania oczka zaczęły mu się lepić. Przebudzanie nie pomagało.Odbił, mąż go odłożył i zasnął w ciągu 3 sekund. 

Dzień drugi:

Koło 10 już zaczął trzeć oczka. Niecałe 30 minut. Szalał chwilę, następnie zaczął się pokładać w łóżeczku w końcu położył się, zamknął oczka i zasnął. 

Koło 14  zaczął wykazywać chęć na drzemkę. Tym razem zajęło mi to ponad godzinę. Trochę moja wina bo sama byłam na tyle zmęczona, że kilka razy to mi się zdarzyło zamknąć oczy, a nie bąblowi. Był na tyle zmęczony, że kładł się w łóżeczku już nie miał siły na ruszanie się ale nie mógł zamknąć oczek i zasnąć. W końcu się udało. Położył się, ja położyłam na nim rączkę, cały czas śpiewając. I zasnął.

Wieczorne usypianie należało znów do mnie. Było analogiczne jak dzień wcześniej. Dwie butle. i po drugim odbiciu położony w łóżeczku szybko zasnął. Godzina czasu.

Dzień trzeci (dziś):

Ranne usypianie.Niecałe pół godziny. Mleko przed, ale akurat wypadał czas jedzenia. Dość szybko zaczął się kłaść. Głaskałam go i w końcu zamknął oczka i zasnął. 

Teraz słodko śpi.

A ja idę wypić na spokojnie kawę.

Miłego dnia:)